W latach 1949-1950 na wschód od Krakowa zostało wytyczone nowe, niezależne miasto przemysłowe nazwane Nową Hutą. 23 czerwca 1949 r. na polach mogilskich rozpoczęto budowę pierwszego bloku. Będąca zapleczem wielkiego kombinatu Nowa Huta została w 1951 r. włączona do Krakowa, jako jego dzielnica. Głównym projektantem Nowej Huty był Tadeusz Ptaszycki, a do jego zespołu należeli m.in. Stanisław Juchnowicz, Janusz Ingarden, Bolesław Skrzybalski i Tadeusz Rembiesa.

CENTRUM ADMINISTRACYJNE MITTAL STEEL POLAND ODDZIAŁ W KRAKOWIE, fot. M. Klag (MIK, 2005) CC BY SA 3.0

Pierwszy projekt Centrum Administracyjnego Huty – wówczas im. Lenina – został dostarczony przez przedsiębiorstwo Gipromez z Moskwy, lecz jego klasycystyczna architektura nie odpowiadała założeniom architektonicznym Nowej Huty. Rozpisano więc zamknięty, ogólnopolski konkurs na nowy projekt Centrum. Zwyciężył nawiązujący do włoskiej architektury projekt Janusza Ballenstedta oraz Marty i Janusza Ingardenów.

Powstałe według zwycięskiego projektu Centrum Administracyjne to dwa identyczne budynki, symetrycznie rozmieszczone po obu stronach głównego wejścia na teren kombinatu i połączone podziemnym przejściem. W budynku Z (zarządu) mieści się siedziba zarządu kombinatu i biuro przepustek, a w budynku S – biblioteka techniczna.

Oba gmachy wzniesiono na rzucie zbliżonym do kwadratu; wewnątrz mają one obszerne dziedzińce, w narożach których znajdują się wieże z klatkami schodowymi. Umocnione bastionami naroża budynków oraz umieszczone na nich wieżyczki sprawiają wrażenie obronności. Nad wejściami do budynków, znajdującymi się naprzeciw siebie w ścianach bocznych, ulokowano loggie. Oba gmachy wieńczą wspaniałe attyki, nawiązujące do polskiej architektury renesansowej. Ściany budynków zostały wykończone szlachetnymi tynkami, a większość detali wykonano z piaskowca.

Wyposażenie części wnętrz Centrum Administracyjnego zaprojektował profesor krakowskiej ASP, Marian Sigmund. W latach 1951-1956 zrealizował – nadzorując osobiście wykonanie – wystrój biur, gabinetów, kilku sal posiedzeń, dużej sali konferencyjnej, jadalni oraz wielkiej sali teatralno-zjazdowej. We wnętrzach dominują okładziny kamienne (często marmurowe), zachowały się także oryginalne, ręcznie kute elementy ślusarki oraz wykonane ze szlachetnych gatunków drewna meble pochodzące z lat 50.

Tekst: B. Sanocka (2008)