Zespół Tarnowskich Wodociągów
W starożytności miasta lokowano zazwyczaj w bezpośredniej bliskości źródeł wody. Zdarzało się, że nie było to możliwe, wtedy konieczne stawało się transportowanie wody za pomocą akweduktu do publicznych fontann, łaźni, a czasem domów zamożnych ludzi. Dostarczanie czystej wody łączyło się z koniecznością odprowadzania ścieków. Wykorzystywano do tego siłę grawitacji. Udowodniono, że w niektórych domach w dolinie Eufratu w połowie III tysiąclecia p.n.e. występowały spłukiwane toalety i umywalnie. Wraz z upadkiem wielkich cywilizacji zmniejszyła się dbałość o higienę. Dopiero powiązanie wybuchów wielkich epidemii z niedostatecznym stopniem zachowania higieny doprowadziło do budowy i udoskonalania sieci wodociągowych.
W średniowiecznej Europie z powodu surowych zim stosowano drewniane rurociągi, które prowadzono pod ziemią. Nie inaczej rzecz się miała w Tarnowie. Pierwszą wzmiankę o istnieniu wodociągu i kanalizacji w mieście zanotowano w 1465 roku. W 1642 roku dokonano częściowej wymiany drewnianych rur wodociągowych, szersze wzmianki o ostatniej wymianie rur zanotowano pod koniec XIX wieku. Tarnów powiększał się i potrzebował więcej czystej wody, a tymczasem balneolog i chemik Karol Trochanowski w 1879 roku w pracy o chemicznym rozbiorze tarnowskich wód studziennych i rzecznych wykazał szkodliwość korzystania ze studzien miejskich. Ekspertyza ta, ciągłe spory o wodę w piątki pomiędzy gminą żydowską a katolickimi mieszkańcami miasta, a nade wszystko epidemia duru brzusznego w 1899 roku, doprowadziły do podjęcia decyzji o budowie nowoczesnego wodociągu. 24 listopada 1910 roku burmistrz Tarnowa, Tadeusz Tertil, dokonał uroczystego otwarcia wodociągu, którego autorami byli: początkowo, w fazie projektowania, Maksymilian Matakiewicz, a następnie Zygmunt Ursini. Obok ujęcia w Krzyżu tarnowskie wodociągi wybudowały wówczas ujęcie w pobliskim Świerczkowie. 15 stycznia 1911 roku oddano wodociąg do pełnej eksploatacji.
Zespół Tarnowskich Wodociągów
Adamczewski J., Mała encyklopedia Krakowa, Kraków 1997. Bator J., Wojna galicyjska, Kraków 2005. Bieniarzówna J., Małecki J.M., Dzieje Krakowa, t. 3: Kraków w latach 1796–1918, Kraków 1979. Dąbrowski J., Historia powszechna, cz. I: Wielka Wojna 1914–1918, Warszawa 1937. Iwaniec R., Tarnów i jego okolice w legendach, (dostęp: 10 lutego 2014). Molnár F., Galicja 1914–1915. Zapiski korespondenta wojennego, Warszawa 2012. Najlepszy Przyjaciel Żołnierza. Kalendarz na rok 1915, Wimperk (Winterberg, Czechy). Polski słownik biograficzny, hasła: Władysław Długosz (t. 5, Kraków 1939–1946), Jan Goetz-Okocimski (t. 8, Kraków 1959–1960). Rzepecki T., Historia tarnowskich wodociągów i kanalizacji od drugiej połowy XV wieku do 2010 (w stulecie powstania nowoczesnego wodociągu), Tarnów 2010. Szewczyk F., Tarnów podczas inwazji rosyjskiej od 10 listopada 1914 r. do 5 maja 1915 r., Tarnów 1932. Tarnów w czasach burmistrza Tedeusza Tertila. Osiągnięcia miasta w okresie autonomii galicyjskiej i początkach II Rzeczypospolitej, red. P. Juśko, Tarnów 2007.
Zespół Tarnowskich Wodociągów
Informacje praktyczne
Dostępność poza Dniami Dziedzictwa:
ograniczona dostępność
Dane teleadresowe:
adres: ul. G. Narutowicza 37, 33-100 Tarnów
gmina: Tarnów
powiat: Tarnów
GPS: N: 50° 0' 30" E: 20° 59' 13"
gospodarz: Tarnowskie Wodociągi Sp. z o.o.
e-mail: [email protected]
telefon: 14 623 53 72
Obiekty w pobliżu:
- Wystawa „Panorama siedmiogrodzka” w Muzeum Okręgowym w Tarnowie
- Dwór w Dołędze
- Katedra pw. Narodzenia Najświętszej Marii Panny w Tarnowie
- Muzeum Diecezjalne w Tarnowie
- Muzeum Etnograficzne w Tarnowie
- Zagroda Felicji Curyłowej w Zalipiu
- Zamek w Dębnie
- Dom rodzinny Wincentego Witosa w Wierzchosławicach
- Dwór Żabów w Zbylitowskiej Górze
- Klasztor sióstr Sacré Cœur w Tarnowie
- Kościół pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w Zbylitowskiej Górze
- Muzeum Wincentego Witosa w Wierzchosławicach
- Willa Eugeniusza Kwiatkowskiego w Tarnowie-Mościcach
- Cmentarz wojskowy nr 192 w Lubince